Hugsanir í hitamóki...

Jæja, nú þarf ég ekki að skrifa ritgerðir eða lesa fyrir próf, og er í þokkabót lasin, svo núna ligg ég bara í rúminu með tölvuna og hugsa um mannlegt eðli.(hversu gáfulegt sem það nú er).
Ég var víst búin að lofa bloggi fyrir nokkru síðan, en sennilega búin að gleyma því hvað mér lá svo mikið á hjarta þá. Veit ekki hvort þetta er aldurinn, eða bara það að stundum er gott að gleyma bara því sem pirraði mann og halda áfram með bros á vör.

En það sem knýr mig til að setjast niður núna og skrifa (fyrir utan það að vera hvort sem er með annan fótin í rúminu vegna slappleika) er hugsunin um það hversu mikið við manneskjurnar látum stjórnast af græðgi, öfund og sleggjudómum. Þetta má allt setja saman í eitt orð sem er „öfgar“. Við erum nefnilega öfgakend með afbrigðum og við dæmum fólk of oft af orðum þess en ekki gjörðum.

Fólk getur nefnilega átt það til að segja alskonar orð án þess að hugsa nákvæmlega út í hvernig aðrir túlka þau orð eða hvaða afleiðingar þessi orð geta haft, sum orð vekja nefnilega öfgakennd viðbrögð hjá öðrum, án þess að viðkomandi hafi nokkurn tíman ætlað sér það, hann/hún var bara að segja sína skoðun, án þess kannski að hugsa málið til enda eða hvað áhrif það hefði.

Það er líka málið, af hverju má fólk ekki bara hafa sína skoðun í friði, að því gefnu að sú skoðun hafi ekki slæmar afleiðingar fyrir aðra, særi ekki eða meiði. En sú skoðun er kannski vandfundin.
Ef ég er t.d yfirlýstur trúleysingi og segi eða skrifa; að Guð sé ekki til og fólk sé fífl sem trúir á svona kreddu, þá er ég að særa og kannski skemma fyrir þeim sem trúa á Guð.
Á móti ef ég er yfirlýstur trúari og hef orð Guðs að leiðarljósi og segi eða skrifa; að trúleysingjar fari beint til helvítis þar sem þeir munu kveljast eilíflega, þá er ég að særa þá sem ekki trúa og jafnvel valda þeim vanlíðan. (Ég tek fram að þetta eru algerlega upphugsuð og skálduð dæmi sem ekki eiga sér neina hliðstæðu sem ég amk veit um).

Af hverju getum við ekki bara haldið okkar trú eða trúleysi fyrir okkur sjálf? Ef við erum kristin, þá biðjum við bænir, förum í krikju eða eigum okkar samtal við Guð eða Jesú öðrum algerlega að meinalausu. Og köllum ekki þá sem eigi trúa; villutrúarmenn eða að þeir eigi eitthvað verra skilið en aðrir.
Ef við erum trúlaus, þá bara höldum við því útaf fyrir okkur, og erum ekkert að hrópa það af hæstu fjöllum hvað allir séu nú vitlausir að trúa því sem ekki er hægt að sanna. Við hittum þá bara aðra sem eru í sama pakkanum, ræðum um tækni og vísindi eða hvaðeina sem okkur dettur í hug.

Ef við aðhyllumst Búddah, þá lifum við hófsömu lífi og ræktum okkar innri mann, þar sem sátt og innri friður er eitt æðsta takmarkið. Við erum ekkert að krefjast eins eða neins af öðrum.

En sem sagt, það sem ég vil sagt hafa er: afhverju þurfum við alltaf að enda í rifrildi um hver hefur rétt fyrir sér? Sérstaklega í ljósi þess að allir túlka allt misjafnlega, og þegar upp er staðið þá skiptir engu máli hver hefur rétt eða rangt fyrir sér. Það eitt eigum við sameiginlegt með öllum mönnum, dýrum og jurtum að tilvera okkar er endanleg. Hvert við förum eða förum ekki eftir þessa jarðvist er og verður alltaf okkur hulin ráðgáta...og kannski bara sem betur fer.

Eigum við ekki frekar að nota þær stundir sem við eigum saman í þessu lífi, til þess að hlúa að hvort öðru og rækta hið góða í okkur sjálfum og reyna að halda aftur af hinu slæma í okkur sjálfum. Ég held nefnilega að allir hafa í sér bæði eitthvað gott og slæmt, svo er bara spurning hvort þessara afla verður ríkjandi í fari okkar. En það er algerlega undir okkur sjálfum komið.

Allt sem við gerum og öll okkar viðbrögð, byrja í okkar eigin höfði. Það stjórnar enginn hugsunum okkar nema við sjálf. Við stjórnum ekki hugsunum annarra eða ráðum hvernig öðrum líður, við höfum bara vald yfir okkar eigin huga, en það vald er í raun svakalega mikið vald og vand með farið...notum þetta vald til góðs og ræktum kærleikann.

Ég tek það skýrt fram að ég er langt því frá heilög í þessum málum og á það til að dæma og hneikslast og fussa og sveija yfir hinu og þessu...en ég er að reyna að vanda mig í því að gera það ekki. Og þetta blogg er kannski aðallega fyrir mig sjálfa til að minna mig á að fara ekki út í að dæma og rífast um hluti...já og reyna að rækta það góða í mér :)

Till next...adios

Enn ein hugleiðingin...

Hugleiðing um heimsmyndina...eða kannski sjálfsmyndina.

Núna ætla ég að segja ykkur nokkuð sem þið vitið öll; við erum upptekin af útliti okkar. Já og ekki nóg með það, heldur erum við einnig upptekin af útliti annarra, eða teljum að aðrir séu uppteknir að útliti okkar.
Er eitthvað rangt við þetta?
Já, því þetta leiðir til slæmrar sjálfsmyndar. Ef maður er alltaf að spá í hvað aðrir eru að spá í, þá verður maður ferlega upptekin að því að reyna að vera eins og maður heldur að allir vilji að maður sé, en gleymir alveg að vera bara maður sjálfur, sem jú flestir vilja að maður sé!

Svona einfalt er þetta bara.
En þótt að þetta sé svona frekar stutt og einfalt, og eina lausnin á þessu vandamáli sé sú; að við eigum að hætta þessari útlitsdýrkun og hætta að benda á og pota endalaust í hvort annað með niðrandi athugasemdum um holdafar eða klæðnað, þá er þetta víst flóknara en svo.
Það þarf nefnilega að breyta hugsunarhætti sem er orðinn viðurkenndur og ekki nóg með það, þá er hann ríkjandi og þykir töff.
Ástæða þess að ég ákvað að setjast niður og pota nokkrum stöfum í wordskjal, er sú að ég afrekaði það að horfa á fréttatíma tvö kvöld í röð. Í gærkv. var frétt um að heill hellingur af stúlkum í 10. bekk grunnskóla (15 ára sennilega) sem eru yfir kjörþyngd, reyni skaðlegar aðferðir til að létta sig, eins og að framkalla uppköst, svelta sig og þh. Þetta þykja mér slæmar fréttir og greinilegt að umræður og fræðsla um átraskanir og hversu alvarlegar afleiðingar þær hafa í för með sér, hafa vikið fyrir einhverju öðru.

Í kvöld var svo frétt um að Íslendingar séu á góðri leið með að verða feitasta þjóð heims, og einhvern vegin finnst mér mikið um svona „offitufréttir“ um þessar mundir. Ætli það geti verið tenging þarna á milli?

Fullorðið fólk talar mikið saman, og það talar einnig mikið um annað fullorðið fólk, já og líka um börn annars fullorðins fólks...hvort þau eru feit eða flott...já og börn hlusta mikið.

Við erum að ala upp börn með lélegt sjálfsmat, og þetta lélega sjálfsmat hafa þau frá okkur foreldrunum, sem erum alltaf að tala um feitu nágrannana eða hvað þessi eða hinn afrekaði í ræktinni, hvað sumir eru flottir en aðrir óflottir.
Hvers er annars að dæma um það?

En já...við erum öll misjöfn í útliti og einnig að byggingu, sumir eru alltaf stórir, alltaf hávaxnir, alltaf grannvaxnir eða alltaf stórbeinóttir, við skiptum ekki um genin sem ráða vaxtarlagi okkar. En við getum hinsvegar stjórnað hvort við verðum mikið grennri eða mikið feitari, hvort við borðum of lítið eða of mikið. En eins og allt annað sem er flókið í heiminum þá er þetta sára einfallt. Uppskriftin er svona:
Sættu þig við útlit þitt + borðaðu miðað við hreyfingu= Aukin vellíðan.

Auðvitað á maður ekki að sleppa því að borða ef maður hreyfir sig ekkert, því líkaminn þarf jú slatta af orku bara til að halda öllu kerfinu gangandi, við notum meira að segja orku þegar við hugsum, svo ekki vanmeta það að hugsa um að fara út að labba ;)
En það sem gerir þetta allt svo flókið, er neyslusamfélagið sem við búum í, já og við sköpuðum það sjálf og virðumst vilja búa við það að vera eins og við höldum að aðrir vilji að við séum.

Ef okkur langar til að missa nokkur kíló, þá er það í góðu lagi, en þá er líka ekkert óeðlilegt að það taki jafn langan tíma að ná þeim af sér eins og það tók að setja þau á sig. Og það er í þessu eins og öllu öðru, fara fokking MILLIVEGINN sem enginn virðist rata lengur.

Þú þarft ekki að eyða stórfé í brennslutöflur eða próteinduft eða einkaþjálfara...markaðurinn er bara búinn að segja þér að gera það.
Borðaðu bara aðeins minna en þú er vanur/vön, steiktu hamborgarinn þinn heima og notaðu tómatsósu (shitt gott sko) já og steiktu frönskurnar í ofninum á smjörpappír. Fáðu þér appelsínu þegar þig langar í kók...já og ekki trúa að diet-gos sé eitthvað tengt því að léttast.
Ég get gefið ykkur hundrað svona ráð, alveg frítt, nenni bara ekki að skrifa þau öll hér, nema ég verði beðin sérstaklega um það, þá er það ekkert mál.

En já...við skulum bara fara vel með okkur sjálf, vera góð við okkur og koma vel fram við alla aðra. Hættum að gagnrýna annað fólk og setja út á aðra, hjálpumst að og styðjum hvort annað. Tölum saman um áhyggjur og gleði. Verum til staðar fyrir hvort annað.
Ef þessum sáraeinföldu (en um leið flóknu og erfiðu...já það er fokking erfitt að hætta að smjatta á mistökum annarra) ráðum er fylgt, þá er ég viss um að margt myndi lagast í samfélaginu, meðal annars EINELTI sem virðist þrífast hvar sem er, en það sem verra er, þá eyðileggur einelti æsku fjölda barna á hverju ári.

Tökum höndum saman, ég mæli með þjóðarátaki í góðsemi ;)

Till next...adios

Hugleiðingar um virkjanir og baðferðir...

Ég fór í bað um daginn, sem er ekki í frásögur færandi, en einhverra hluta vegna fór ég að hugsa um virkjanir í baðinu. Einu sinni var ég mjög hlynnt virkjunum, sá bara alls ekkert athugavert við það að sökkva einhverju landskika sem hvort eð er fáir nenntu að skoða og bara „urð og grjót“. Ég fór meira að segja upp að Kárahnjúkavirkjun þegar framkvæmdin var komin vel á veg, og fannst mest „töff“ hvað stíflan var mikið mannvirki og klikk flott að vera staðsettur á stað sem yrði á 200 metra dýpi þegar lónið væri orðið fullt.

Síðan þá hef ég bæði lært mikið og hugsað enn meira. Ekkert landsvæði á jörðinni er „bara eitthvað land“. Náttúran er ekki eitthvað sem við eigum að fara með að eigin geðþótta. Þurfum við fleiri virkjanir? Þurfum við að eyðileggja fleiri náttúruperlur? Hver einasti steinn og hver einasta þúfa er náttúruperla, allir staðir eru einstakir. Alveg eins og hver einasta manneskja er einstök.
Þurfum við fleiri álver? Og hefur fólk leitt hugann að því hvað álver er og afhverju erlendir álframleiðendur vilja reisa álver á Íslandi?

Álframleiðsla er talsvert langt ferli sem byrjar í námugreftri við migbaug jarðar, en þar eru báxít námur. Báxít er leirjarðvegur og úr honum er svo unnið súrál. Súrálið er svo flutt hingað í álverin þar sem mest mengandi ferli álframleiðslunnar fer fram; álbræðslan. „Til frumvinnslu á einu tonni af áli þarf um tvö tonn af súráli, 520 kg af kolefnisskautum, um 15 kg af álflúoríði auk raforku sem nemur 14.800 kWh.“ (Alur, álvinnsla hf. http://www.alur.is/drupal/?q=node/11 ).
Síðan eru álstangirnar fluttar erlendis aftur til hinna ýmsu staða í hina ýmsu framleiðslu. Við „fáum“ að sjá um þann hluta sem mengar mest, því að við erum jú svo heppin að eiga svo mikin mengunarkvóta!

Við íslendningar erum nenfilega svo ótrúlega fá, að vegna smæðar okkar, en stærðar landsins, þá getum við gert ýmislegt. Við teljum okkur huga vel að náttúruvernd og vera framarlega meðal þjóða í endurvinnslu og eigum fullt af ósnortnum fallegum náttúruperlum. Að mörgu leyti er það kannski rétt, en við erum heimsmeistarar í sóðaskap. Við erum sú þjóð í heiminum sem skilur eftir sig stæðsta sporið í umhverfissóðaskap. Ef allar þjóðir heims, skiluðu frá sér jafn miklu sorpi og íslendinar, þá þyrftum við 7 jarðir til að búa á!

Af hverju er alltaf einblínt á orkufrekan, mengandi iðnað, þegar rætt er um atvinnuuppbygginugu á landinu? Af hverju er ekki farið út í vistvænni framleiðslu, eins og t.d stórframleiðslu á grænmeti og ávöxtum? Það er tiltölulega auðvelt að byggja gróðurhús (amk miðað við álver) og til þess að vera með stóriðnað í gróðurhúsum, þarf lýsingu, hita og áburð (lífrænan). Ég er svo sem engin sérfræðingur í ræktun grænmetis og ávaxta, en veit þó að það er hægt að rækta allar heimins tegundir við réttar aðstæður, sem auðvelt er að skapa í gróðurhúsum þar sem aðgangur að heitu vatni og rafmagni er. Einnig held ég að gróðurhúsaljós þurfi að vera orðin ansi mörg til að þurfa jafn mikla orku og eitt álver.

En já, því ekki að byggja nokkur stór gróðurhús á Bakka við Húsavík? Rækta þar epli, banana, appelsínur og allar þær tegundir ávaxta og grænmetis sem við erum að flyja inn á hverjum degi. Við gætum hæglega mettað íslenskan markað og jafnvel farið í útflutning þegar fram í sækir. Hverju höfum við að tapa? Hver þekkir ekki muninn á íslenskum tómötum og erlendum? Ég get amk hæglega ímyndað mér svaðalega góða íslenska banana og appelsínur og og og....

Maður fær amk stundum á tilfinninguna að það sé eitthvað annað sem hangir á spítunni en hagur þjóðarinnar, þegar alltaf er einblínt á það sama og heimurinn hrynur ef við fáum ekki enn eitt álverið og þurfum þá kannski að reisa enn eina virkjunina...byggja stíflu!
Erum við ekki að verða vaxin upp úr stífluleiknum? Getum við ekki horft svolítið fram á veginn og hjálpast að við að halda landinu okkar eins og það er...amk ekki skemma meira.

Erlendir ferðamenn koma ekki til að skoða álverksmiðjurnar okkar, en ég er viss um að þeir myndu glaðir kíkja inn í risa gróðurhús og smakka á íslenskum bönunum.
Lækir eru lækir, ár eru ár og fjöll eru fjöll, eigum við ekki bara að hafa það þannig áfram?

Till next...adios

Hugleiðing

Hugleiðing...

Það er til bók sem heitir „konan sem man“ og stundum dettur mér í hug hvort að ég sé eini íslendingurinn sem man. Ekki það að ég telji mig sérstaklega minnuga, er reyndar ef út í það er farið alveg fjarskalega gleymin. Ég á það til dæmis til að fara út í búð til að kaupa tannkrem, en kem heim með tvo fulla haldapoka af öllu mögulegu nema tannkremi. En þetta er nú útúrdúr.

Mér skilst að nú sé fólk að fara að berja tómar tunnur á Austurvelli, og tilefni sé að nú sé forsetisráðherra að fara að flytja stefnuræðu sína. Að því tilefni vakna upp spurningar eins og;

Af hverju hlustar fólk ekki á stefnuræðu forsetisráðherrans og dæmir svo hvort það og þá hverju það vill mótmæla?
Hverju er fólk að mótmæla?

Já, ég veit að fólk er að mótmæla ástandinu í landinu, fólk er að missa íbúðir sínar, er búið að missa vinnuna og allt hækkar og hækkar. Ég er ekki að segja að mér finnist ástandið í landinu neitt til að hrópa húrra fyrir. En þar sem ég er konan sem man, þá man ég eftir mótmælum í janúar árið 2009 þar sem „hrunstjórninni“ svokölluðu var komið frá völdum.

Svo var boðað til kosninga og ný stjórn tekur við...og allir ættu að vera glaðir? Eða ekki? Nú vill sama fólkið og kom fyrri stjórn frá völdum koma þessari stjórn frá völdum og ef skoðanakannanir hafa rétt fyrir sér, þá eru allar líkur á að kosningar í dag myndi færa völdin aftur til þeirra sem höfðu þau á undan núverandi stjórn...humm...nú er ég kannski farin að flækja þetta um of.

Ef aðrir væru við völd, erum við þá viss um að ástandi í landinu væri betra? Ég tek það fram að ég er alveg hætt að botna neitt í pólitík í dag og myndi ekki treysta mér til að velja einn flokk fram yfir annan í kosningum, ef kosið yrði í dag.
Persónulega myndi ég vilja alla burt af þingi og ráða inn fólk á faglegum forsendum, ekki samt hagfræðinga, þeir myndu bara fækka fólki í landinu þangaði til að efnahagsástandið næði jafnvægi...hehe...(það verður að vera hægt að grínast smá líka).

Svo í lokin, þá held ég að við séum orðin alltof góðu vön. Það þarf ekkert langt aftur í tímann, til að sjá að hér hefur oft verið mun sárari fátækt en er hér í dag. Fólk gekk eða fór ríðandi langar leiðir (já frá fjölskyldu) til að vinna skítavinnu fyrir léleg laun. Í dag, þá fer fólk ekki einu sinni út á land til að vinna...og getur ekki hugsað sér að taka eina törn á sláturhúsi á Húsavík, og virðist þá litlu skipta hvort það eigi fjölskyldu eða ei. Nei, það er víst öruggara að vera atvinnulaus í Reykjavík heldur en í fásinninu út á landi.

Já og svo getur fólk jafnvel ekki leyft sér að fara í utanlandsferðir, svo mikil er fátæktin hér á landi.

Ég veit að ég er hundleiðinleg, og ég veit líka að það er til fólk sem á verulega bágt, en það er líka til fólk sem er bara verulega vælið og það skemmir fyrir hinum sem virkilega þurfa á hjálp að halda.

Ég hef það til dæmis bara mjög gott, en ég hef líka bara farið í tvær utanlandsferðir á ævinni, þá fyrri 1987 og seinni 2005. Ekki að mig hafi ekki langað, en ég tók bara þá ákvörðun að nota frekar launin mín í fæði, klæði og húsnæði (leigu) fyrir mig og strákana, heldur en að fara reglulega í utanlandsferðir og standa svo í biðröð fyrir utan mæðrastyrksnefnd.
Ég veit ekki hvort þetta heitir stolt eða bara heimska...kannski sitt lítið af hvoru. En maður bara moðar úr því sem maður hefur og er ekkert að barma sér. Svo hef ég heyrt að fólk sem fer mikið til útlanda sé ekkert að njóta þess almennilega...orðið hversdagslegt.

Grasið er líka yfirleitt bara sölnað hinumegin þegar maður er loksins kominn yfir.
En, já...hvað vildi ég sagt hafa með þessari hugleiðingu? Æ, ég veit það varla sjálf, kannski bara reyna að vekja einn eða tvo til umhugsunar um hvernig þjóðfélagi við viljum búa í. Viljum við vera freka spillta barnið sem grenjar og öskrar við minnsta mótlæti eða viljum við vera prúða vel upp alda barnið sem er þakklátt fyrir það sem það fær og kann að þakka fyrir sig?

Það er talsvert langt síðan að ég gerði upp við mig hvernig ég vil vera, og er enn að vinna í því (maðu er svo agalega breiskur), þetta kostar allt vinnu og það að fara í gagnum lífið með talsverðri meðvitund. En það verður hver og einn að gera upp við sig hvernig hann vill lifa sínu lífi.
Góðar stundir 

Till next...adios

Icesave kosningar...:/

Ég fór á fyrirlestur í dag þar sem Lee Buchheit ræddi um Icesave-samninginn, kosti hans og galla. Þetta var aldeilis prýðilegur fyrirlestur og gott að fá smá innsýn inn í allt þetta flókna mál, beint frá manni sem hefur starfað fyrir okkur íslendinga í samningaviðræðum við UK og NL.

Þetta mál er allt hið versta, og auðvitað vill enginn borga einhverja skuld sem hann hefur ekki stofnað til, en samt sem áður, þá berum við alltaf samfélagslega ábyrgð og skattar okkar fara í að halda uppi samfélagi sem við tökum öll þátt í.
Það er hart tekist á um JÁ eða NEI, á að samþykkja eða fella þessa samninga?
Það sem eftir stendur hjá mér, eftir að hafa hlýtt á fyrirlesturinn í dag og þær spurningar sem fram voru bornar er þetta: Við erum í þeirri aðstöðu að standa frami fyrir tveimur valmöguleikum sem báðir eru slæmir. Veljum við möguleikann á að segja já og borga þá samninga sem teljast vera þeir bestu sem náðst hafa, eða veljum við möguleikann á að segja nei, neitum að borga, förum með málið fyrir dómstóla sem dæma annað hvort okkur í hag eða óhag
.
Ef málið færi fyrir dóm og við myndum vinna málið, þá væri þetta mál úr sögunni og allir glaðir...ekki satt?

Ef það fer fyrir dóm og við töpum málunum, þá þurfum við að setjast við samningaborðið eina ferðina enn, algerlega án þess að hafa neitt til að semja um, og þyrftum að borga á milli 5,5 – 11 milljarða $ á skilyrðum sem við hefðum lítið um að segja.

Svo þegar ég fór að velta þessu fyrir mér, þá er þetta svolítið eins og ef við byggjum við hliðina á mikilli umferðargötu og við þurfum komast yfir. Málið er að umferðin er mjög þung og hröð og engin leið yfir nema að hætta lífi og limum. En til að komast yfir þá getum við byggt brú, en það tekur tíma og kostar okkur talsverða peninga. En ef við förum þessa leið, þá komumst við yfir heilu á höldnu og getum gert allt það sem við viljum eftir það...já og hlaupið yfir brúna að vild ;)

En svo getum við farið þá leið að reyna að hlaupa yfir götuna, kannski sleppum við yfir ósködduð og höfum þá grætt þann tíma og peninga sem hefðu farið i byggingu brúarinnar, en því fylgir því áhætta að ekið verði á okkur og kannski færi það alveg með okkur eða tæki okkur langan tíma að jafna okkur; enn lengri tíma en bygging brúarinnar hefði tekið og með enn meiri kostnaði.

Munurinn á þessum tveimur leiðum er að það er vitað hvert önnur leiðin liggur, en hin liggur á ókunnar slóðir þar sem við vitum ekki hvað tekur við...fallegt skógarrjóður eða botnlaust kviksyndi.

Gleðilegan kosningadag þann 9.apríl

Till next...adios

Svejk

Hef ákveðið að geyma aðeins að skrifa um slúður...bara nenni því ekki strax ;)

Þess í stað ætla ég að minnast örlítið á mun áhugaverðara efni, en það er leiksýningin sem við erum að æfa af fullum krafti í Freyvangi þessar dagana.
Það er sm sagt komið á hreint að Svejk verður frumsýndur þann 19.febrúar, sem er laugardagur. Þetta snilldar leikrit er byggt á hinni þekktu bók Góði dátinn Svejk eftir Jaroslav Hašek.
Þessi leikgerð er alger snilld, mikið að gerast og held ég að óhætt sé að segja að þetta verður veisla fyrir öll skynfærin :)

Þar sem bókin er skrifuð sem háðsádeiluskáldsaga, þá verður nú ekki hjá því komist að mikið er um háðsdeilu í verkinu...við lifðum í skrýtnum heimi og gerum enn. Er sagan alltaf að endurtaka sig? Förum við alltaf í hringi? Eru þeir einir heilir á geði sem taka ekki þátt í vitfyrringu samfélagsins?

Að minnsta kost er hægt að lofa áhorfendum góðri skemmtun sem skilur eitthvað eftir og einnig er þetta verk fyrir alla...stálpaða krakka, unglinga, fullorðna og heldri borgara :)

Hægt er að panta miða og skoða nánari upplýsingar á freyvangur.net

Hlakka til að sjá ykkur í Freyvangsleikhúsinu :)
Muna að brosa :)

Till next...adios

Af stjórnlagaþingi og slúðri

Jæja, 1.febrúar í dag árið 2011 og ég sest við tölvuna. Þetta verður án efa frekar stefnulaust blogg, en þar sem ég nenni ekki að fara að læra alveg strax, þá ákvað ég að skella inn nokkrum hugleiðinugm á þessum vettvangi.
Það sem verið hefur mest í umræðunni undanfarið er blessaða stjórnlagaþingið, eða þá ógilding þess.
Í stuttu máli, má segja að fólk kenni hvort öðru um, sá sem er í einum flokki segir eitt og sá i hinum flokkinum segir annað. Einum finnst þetta asnalegt og vill ekki vera með og annar skilur ekkert í neinu, langaði bara að vera með en svo er allt komið í rugl. Við erum sem sagt að haga okkur nákvæmlega eins og við bönnum börnunum okkar að haga sér.

Við tölum illa um náungann, ljúgum, plötum, förum ekki eftir leikreglum og allir hugsa bara um rassinn á sjálfum sér.
Ef svona ástand væri ríkjandi í skólastofu, eða innan ákveðins hóps grunn-eða leikskólabarna, þá væri búið að senda fullt af pósti heim og halda marga fundi. Sennilega væri einnig búið að boða foreldra þeirra, sem oftast ættu upptökin af slagsmálunum, marg oft á fund. Því svona ástand má ekki vera í skólum landsins.

En svona ástand hefur ríkt í okkar þjóðfélagi í mörg ár.

Alþingismennirnir sem kjörnir eru af okkur hinum (já og af sjálfum sér líka) hætta að vinna fyrir þjóðina og fara að vinna á móti hvorum öðrum um leið og fæti er stigiðinn í hið háa Alþingi. Eða svo virðist að minnsta kosti vera.

Ríkisstjórnir er kosin af almenningi og einnig allir óbreittir þingmenn, hvort sem þeir eru í stjórn eða stjórnarandstöðu. Allt þetta fólk á að vinna að heilindum fyrir land og þjóð. Það á að taka vel ígrundaðar ákvarðanir og það á að taka afstöðu til ALLRA mála...að sitja hjá finnst mér að ætti ekki að vera í boði. Eða höfum við eitthvað með fólk að gera inn á þingi sem er "alveg sama" eða hefur ekki skoðun á málum???

Já og þetta með stjórnlagaþingið; í upphafi skal endirinn skoða, segir máltækið. Þetta virðist hafa klikkað eitthvað, sem er reyndar með ólíkindum. Einhverra hluta vegna datt manni nú ekki í hugað farði yrði af stað með jafn dýra og viðamikla framkvæmd, eins og stjórnlagaþingskosningar, án þess að lagaleg umgjörð væri skýr og pottþétt. Eða áttu þetta að vera ómerkilegri kosningar en aðrar kosningar?

Ég tók þá ákvörðun frekar snemma að taka ekki þátt í kosningu til stjórnlagaþings. Ekki vegna þess að ég væri á móti lýðræðislegum kosningum (eins og sumir sögðu um þá sem kusu að kjósa ekki) heldur vegna þess að mér fannst framkvæmdin öll á þessu frekar undarleg. Það var svolítið eins og þessu væri bara hent fram mest til að róa fólk og dreifa huga fólks. Kannski átti að reyna að draga athygli fólks frá þeirri staðreynd að AGS (IMF) stjórni talsvert meiru hér á landi en fólk almennt rennir grun í.
Það er heldur ekki stjórnarskránni að kenna hvernig komið er fyrir þjóðinni, auðvitað má eflaust laga hana eitthvað, en best væri að byrja á að fara eftir henni áður en rokið er í að semja nýja. Eða eigum við alltaf bara að breyta þeim lögum sem ekki er farið eftir?

Það virðist brenna hvað mest á þjóðinni að fá auðlindir landsins aftur í þjóðareign. Eðlilega. En þegar við kjósum flokk sem leggur áherslu á að einka(vina)væða allt, færast eignir yfir á hendur fárra.

Það hefur verið starfandi stjórnarskrárnefnd síðan 1944 (með smá mannabreytingum) og sú nefnd hefur lagt fram breytingar. Og það ætti að vera í höndum þeirrar nefndar að leggja fram breytingatillögur sem mætti svo kjósa um ef þurfa þykir.
Ef stjórnarskrárnefnd þætti ástæða til að boða til stjórnlagaþings til að breyta stjórnarskránni, þá gott og vel. En þá ætti það líka að vera vel undirbúið hvernig staðið væri að því, frá UPPHAFI TIL ENDA. Þetta er ferli sem ætti að taka um ár.
Einnig er þetta eitt af því, sem má alveg bíða þar til að þjóðin hefur náð að krafla sig upp úr mestu efnahagslægðinni...ég hygg að minnsta kosti að þessi milljarður hafi verið betur settur í heilbrigðis- eða menntakerfið.

Kannski ættum við bara að leggja meiri áherslu á að kenna siðfræði og ekki bara í skólum, heldur í fullorðinsfræðslu líka. Það virðist amk vera fullorðna fólkið sem æðir áfram skarandi elda að eigin köku, skít sama um það þótt að það kvikni í hjá nágrannanum í öllum látunum...

En já, þetta með slúðrið, ég skil bara ekki slúður. Sennilega best að geyma umræðu um slúður þar til næst...fyrst ég missti mig aðeins í stjórnlagaþingsskrifum ;)
Gæti sennilega haldið áfram að skrifa miklu fleiri línur en þið nennið að lesa :)

Till next...adios

Hugleiðing

Oft notar maður tækifæri, eins og áramót, til að setjast niður og líta yfir liðið ár. Hvað hefur maður gert og hvað hefur gerst. Svona nokkurs konar dagbók yfir árið í stuttu máli. Ég hef gert þetta af og til, þegar ég hef munað eftir því eða bara svona til gamans. Núna ætla ég að skrifa örlítið, ekki beint til gamans, heldur aðallega til að reyna að marka nýtt upphaf...nýtt ár.

Í dag er reyndar sextándi dagur janúarmánaðar, og áramótin þar að leiðandi liðin hjá fyrir rúmum tveimur vikum. En áramót eru reyndar tákn um að nú sé að byrja nýtt ár, fyrirfram ákveðinn tímapunktur, og sá tímapunktur sem ákveður að nú sé ár liðið getur verið alla daga ársins. Tilefni þess að ég sest niður og rita þetta er það, að í dag er nákvæmlega ár síðan að Hafþór kvaddi þennan heim. Og því miður kvaddi hann ekki neinn og þar að leiðandi enn sárara og erfiðara að takast á við það að hann sé farinn.

Þetta síðasta ár hefur verið mjög erfitt fyrir Mikael Huga, því eðlilega er erfitt að takast á við föðurmissi þegar maður er aðeins á níunda ári, þó að sjálfsögðu sé það alltaf erfitt. Margar spurningar hafa vaknað og engin svör munu nokkru sinni fást. Þær vonir sem maður hafði um að Hafþór myndi ná sér uppúr óreglu sinni, voru nú slökktar í eitt skipti fyrir öll.

Ég hef aldrei verið neitt sérstaklega hlynnt minningargreinum, og í raun aldrei skrifað sjálf minningargrein, nema þá hér á blogginu, já og í hausnum á mér, en það sem er þar fer sjaldnast á blað. En mig langar í örfáum orðum að minnast Hafþórs Heiðarssonar.

Hafþór var ákaflega ljúfur og góður maður, sem vildi allt fyrir alla gera. Myndarlegur og með mikinn húmor. Þegar ég kynntist honum vorið 2000, þá var hann nýkominn úr meðferð og var harð ákveðinn í því að nú væri hann kominn á beinu brautina og lífið var dásamlegt. Hann geislaði af gleði og átti ekki erfitt með að heilla flesta í kringum sig. Við áttum margar góðar stundir saman, sem ég mun alltaf geyma í huga mér.

En því miður þá fara hlutirnir ekki eins og ætlað er, þótt viljinn sé fyrir hendi. Hafþór fór að drekka aftur, og þá fyrst kynntist maður því hversu hræðilegur sjúkdómur alkóhólismi er. Eftir fyrsta „alvöru“ fylleríið hans eftir að við byrjuðum saman, þá var ég alveg miður mín og henti honum út, ákvað að nú væri okkar samskiptum lokið. En það fór þó ekki svo, sem betur fer. Hann fór aftur í meðferð, og þegar hann er búinn að vera í meðferð í einhvern tíma, þá kemst ég að því að ég er ófrísk. Fyrst vissi ég varla mitt rjúkandi ráð, en þegar hann hringir í mig úr meðferðinni, þá segi ég honum frá því og ég hef bara varla fyrr né síðar heyrt í jafn glöðum manni. Honum fannst þetta það besta í öllum heiminum og aðvitað ákváðum við að halda áfram að vera saman og allt yrði nú í himnalagi.

En í stuttu máli sagt, þá kom Mikael Hugi í heiminn þann 18.júní 2001 sem var alveg dásamlegt og hann yndislegasta barn í heiminum...en alltof stuttu eftir það fór Hafþór að drekka aftur. Hann reyndi sitt besta og hann langði svo mikið að vera í lagi og hugsa um strákana sína. Þótt ég tæki þá ákvörðun, stuttu eftir fæðingu Mikaels, að ég gæti ekki búið með Hafþóri lengur vegna óreglu hans, þá héldum við alltaf góðu sambandi eftir það.

Ég setti honum þau skilyrði að hann mætti ekki hringja eða hitta Mikael ef hann væri drukkinn, en annars var honum alltaf frjálst að hafa samband. Ég veit að margir voru hissa á að ég skyldi ekki loka á hann alveg, en ég hef aldrei séð eftir þessari ákvörðun minni.

Mikael Hugi elskaði pabba sinn ákaflega mikið og þótt það liðu stundum nokkrir mánuðir á milli þess sem þeir hittust, þá stökk hann alltaf upp í fangið á honum og það var eins og þeir hefðu hittst í gær. Þeirra samband var mjög sterkt, enda finna börn oftast best hvernig fólk er innrætt, og Hafþór hafði ákaflega fallega innviði, þótt hann væri smátt og smátt að leggja sjálfan sig í rúst. Hann var sjálfum sér verstur. Hann sagði mér oft hversu mikið hann langaði að vera heill. En honum fannst hann líka hafa brugðist svo mörgum að samviskan kvaldi hann, og áfengi deyfir...
Ég sá hann síðast í lok nóvember árið 2009, hann kom hingað í heimsókn, hitti Mikael og drakk kaffi og spjallaði. Þá hafði hann verið inni á meðferðarheimili og fannst allt ganga í rétta átt. Hann var afar þakklátur í hvert skipti sem hann hitti Mikael og þegar við kvöddumst, þá þakkaði hann mér fyrir hvað ég væri góð móðir og hversu vel ég hugsaði um drenginn hans. Honum fannst gott að vita að hann þyrfti ekki að hafa áhyggjur af honum.

Stuttu síðar fór hann aftur suður og stuttu fyrir jólin féll hann. Ég átti alltaf von á því að heyra frá honum, að hann myndi hringja um jólin, eða á nýja árinu (2010), því hann var vanur að hafa samband annað slagið, fá að heyra í Mikael og bara spjalla. Hann sagði oft að honum finndist svo gott að tala við mig, því ég kæmi honum alltaf í svo gott skap. En ég lét hann líka oft heyra það. Ég held að Hafþór sé eini maðurinn sem ég hef rifist við, öskrað á, lamið, hent út úr bíl og grátið með.

„Stundum þarf maður að vera vondur til að vera góður“ er sagt, ég reyndi þetta oft, ýtti honum oft frá mér og hélt honum í vissri tilfinningarfjarlægð, þrátt fyrir samskipti okkar. Í þessi tæp níu ár, þá passaði ég mig á því að hleypa honum ekki of nærri mér, og svo allt í einu er hann ekki lengur hér og manni fannst að allt sem maður hafði gert í von um að hjálpa, hefði kannski gert illt verra. En auðvitað veit ég að ég hefði engu getað breytt, sama hvað ég hefði gert...en samt...
Snemma morguns, þann 16.janúar 2010 lagði hann Hafþór af stað í sína hinstu sjóferð.
Ég mun alltaf minnast hans með hlýhug og halda góðu minningunum. Hann var góð sál, en því miður eru það einmitt þeir hinir hjartgóðu sem eiga undir högg að sækja í lífinu.

En nú er liðið ár og tími til kominn að horfa fram á veginn, sleppa tökum á því sem maður ræður ekki við og getur ekki stjórnað.
Núna síðustu jól voru Mikael frekar erfið, hann saknaði pabba síns og talaði of um hann. Ég gaf Mikael snjóbretti og fleira í jólagjöf og hann var mjög ánæður með það, en sagði við mig á jóladag: „mamma þú getur ekki gefið mér bestu jólagjöf í heimi“ og ég spurði þá hvað það væri, þá sagði Mikael: „að fá pabba minn aftur“.
Mikael á sem betur fer margar góðar minningar um pabba sinn og engar slæmar, það finnst mér mjög mikilvægt og er þakklát fyrir. En sorgin á eftir að sitja lengi í hjarta hans, því að tíminn læknar engin sár, bara kennir okkur að lifa með þeim.

Takk fyrir allt Hafþór minn, vona að þú hafir fundið þá ró í hjarta þér sem þú þráðir svo mjög. Samverustundir okkar voru góðar, viðburðaríkar og stundum stormasamar, en þó fyrst og fremst lærdómsríkar. Þú átt alltaf stað í hjarta mér.

Till next...adios