Snemma
sumars á síðasta ári (2012) var ég stödd í stórmarkaði í Narbonne í Frakklandi,
það var upplifun á margan hátt. Þarna var til dæmis hægt að kaupa allt sem
manni hefði til hugar geta komið, nema kannski flugvél eða togara, en það vakti
samt ekki mesta undrun mína.
Eftir að
hafa rölt um og skoðað og týnt nokkra hluti ofaní körfu, þá var haldið að
langri kassaröð, fjöldi kassa kom mér heldur ekkert á óvart, miðað við stærð
búðarinnar. En það sem kom mér á óvart var að þegar við biðum við kassann eftir
að röðin kæmi að okkur, hvað allt var rólegt. Afgreiðslukonan renndi vörum
viðskiptavinarinns sem var á undan okkur rólega yfir skannan, sagði svo rólega
frá því hvað vörurnar kostuðu og rabbaði svo í rólegheitunum við
viðskiptavininn á meðan hann borgaði og setti sínar vörur í pokann.
Ég varð afar
hissa, þegar afgreiðslukonan hélt bara áfram að rabba við viðskiptavininn á
meðan hann gekk frá vörunum, „ætlar hún ekkert að fara að afgreiða okkur? Sér
hún okkur ekki?“ En vegna þess að ég er vel upp alin og var uppálögð kurteisi
og var þarna gestur í ókunnugu landi, þá sagði ég ekkert heldur horfði betur í
kringum mig. Jú, þetta var víst svona á hinum kössunum líka, það var ekki
byrjað að afgreiða næsta viðskiptavin fyrr en sá sem á undan var, var búinn að
ganga frá sínum vörum og farinn!
Og ég
hugsaði: „vá hvað þetta er sniðugt“ ekkert stress og ekkert vesen, fólk bíður
pollrólegt og þarf þó ekkert að bíða lengi. En svo hugsaði ég um leið; „þetta
gætu Íslendingar aldrei tileinkað sér“.
Og af hverju er það? Af hverju eru Íslendingar alltaf að flýta sér svona
mikið? Er það vegna þess að hér er alltaf svo kalt, að ef við stoppum í
örskamma stund þá frjósum við í hel? Nei, ég held ekki, það er í það minnsta
alltaf funheitt inn í blessuðum verslununum okkar, en samt þolum við ekki að
bíða eftir afgreiðslu í eitt augnablik.
Ég hef
staðið í röð við kassa og hlustað á fólk fussa og sveija og jafnvel verið afar
dónalegt við saklaust afgreiðslufólk, bara vegna þess að það þarf að standa í
örstutta stund og bíða eftir afgreiðslu. Ef það eru komnir tveir í röð (sem er
samt alveg á mörkunum að geta kallast röð) þá er farið að góla „Halló! Er
enginn að afgreiða hérna!“
Svo kunna
íslendingar heldur ekki að vera í röð, eða ef það er röð þá er varla hægt að
kalla það röð, það myndast frekar svona óreglulegur hópur þar sem allir hugsa
um það eitt að verða næstir í röðinni! Svo
þegar afgreiðslumaðurinn kallar „hver er næstur“ þá er oftar en ekki
frumskógarfrekjulögmálið sem gildir, heldur en að sá næsti í röðinni sé næstur
í röðinni.
En já...þá
spyr maður sig; af hverju eru íslendingar alltaf að flýta sér? Þurfum við
alltaf að flýta okkur svona mikið?
Íslendingar
eru að flýta sér svo mikið að þeir aka hratt í umferðinni, þeir aka yfir á
rauðu ljósi og þeir blóta fábjánanum í sand og ösku sem er ekki nógu fljótur og
hafa þar að leiðandi ALLS ekki tíma til að gefa stefnuljós, því þeim liggur of
mikið á til þess. Svona fyrir utan það að auðvitað kemur öðru fólki ekkert við
hvert það er að fara!
En að
sjálfsögðu koma stundum upp aðstæður að maður þarf að flýta sér, til dæmis koma
fóki til hjálpar sem hefur slasað sig, að bjarga heyi í hlöðu áður en það
rignir og svoleiðis óvæntir atburðir, þegar þarf að bjarga mannslífum eða
verðmætum. En það eru algerar undantekningar.
Þegar ég er
í stórmarkaði (matvöruverslun) þá hef ég það yfirleitt á tilfinningunni að ég sé fyrir. Ég er fyrir
fólki sem er að versla og fyrir þeim sem setja nýjar vörur upp í hillur, en
mest er ég þó fyrir þegar kemur að kassanum og ég hamast við að setja í poka án
þess að taka mikið af þeim vörum sem næsti viðskiptavinur á, því
afgreiðslufólkið er að flýta sér svo mikið að afgreiða næsta til þess að það
myndist ekki tveggja manna röð. Ég held að það sé að stórum hluta út af þessu
sem mér finnst leiðinlegt að fara í búð. Maður þarf alltaf að haska sér svo
agalega mikið.
En þar sem
ég hef verið alveg fullkominn þátttakandi í þessari „flýtimeðferð“
stórmarkaðanna, þá get ég ekki verið með neinn derring. En aftur á móti ætla ég
að reyna að flýta mér hægar. Draga djúpt andann og taka því rólega. Hvort sem
ég er í umferðinni á Miklubrautinni eða í einhverjum stórmarkaðinum...hvað
liggur okkur svo sem á?
Till
next...adios
1 comment:
Hahaha! Já, ég var líka alveg vitlaus í röðinni sem var alltaf á pósthúsinu fyrst eftir að ég kom til Frakklands. Og svo vorum við Íslendingar líka alltaf spanandi frammúr öllum úti á götu, af því að allir gengu svo hægt. Það þýddi líka tvær sturtur á dag.
Svo lærðum við að labba á frönsku, taka með bók í röðina á pósthúsinu og í Frakklandi hvarf mér líka mígrenið sem ég var búin að koma mér upp og það hefur aldrei snúið aftur. :)
Post a Comment