Núna er árið 2012 að renna sitt skeið á enda og þá er tvennt
árlegur viðburður; að fólk prufi flugeldana fyrir áramótin (væri verra ef þeir
virkuðu ekki á ögurstundu) og hinir ýmsu miðlar hamast við að kjósa „mann
ársins“ (og sumir taka fram að með orðinu „maður“ sé að sjálfsögðu átt við
konur líka – skemmtilegt).
Hér ætla ég ekki að ræða flugeldaskotæði landans, heldur
rétt velta upp hugsunum um þá þörf okkar að finna einhverja hetju á meðal vor,
að hylla einhvern sem borið hefur af eða hvað?
Við erum að sjálfsögðu ekki sammála um hver ber af, hver er
hetja eða sönn hetja og loga nú netmiðlar af misjafnlega gáfulegri umræðu um
þessi hetjumál. Persónulega finnst mér það margar hetjur á landinu að alger
óþarfi sé að gera upp á milli og velja einhverja eina „aðal hetju“. Hver er til
dæmis tilgangurinn með því? Erum við að velja hetju eða mann ársins til að
hvetja hina til að verða meiri „menn ársins“ á næsta ári? Eða vantar okkur
einhvern til að hylla?
Við þurfum ekki að líta langt til að finna sannar hetjur: það eru börn sem berjast fyrir lífi sínu á
hverjum degi, vegna veikinda eða annarra erfiðleika, það eru bæði konur og
karlar sem basla við það á hverjum degi að hugsa um börnin sín, ein og óstudd
og fá sjaldnast annað en gagnrýni annarra í staðin. Það er fólk sem býr við
kröpp kjör, en lætur ekki bugast. Það eru unglingar sem falla á prófum í
framhaldsskólum en halda samt áfram og reyna aftur og aftur. Það er fullt af
fólki út um allt land sem þarf að hafa meira fyrir hlutunum en aðrir, en halda
ótrauð áfram, án þess að kvarta og berjast jafnvel fyrir auknum réttindum
annarra í leiðinni. Ég gæti haldið áfram með mun lengri lista af fólki sem mér
finnst uppfylla þau skilyrði að teljast menn ársins.
Landið er fullt af góðu fólki sem gefur af sér án þess að
ætlast til nokkurs í staðin, fólk sem hjálpar og huggar með hjartað fullt af kærleika.
Skólar landsins eru fullir af börnum og ungmennum sem þurfa
að hafa misjafnlega mikið fyrir námi sínu. Við hömpum þeim sem vel gengur, en
hinir sem strita við og ströggla til að ná því marki að vera í meðaltalinu,
þeir eru bara meðaljón sem aldrei vinna nein
verðlaun, jafnvel þótt þeir hafi lagt mun meira á sig en þeir sem
verðlaun hljóta.
Er ekki allt í lagi að hugsa þetta allt aðeins upp á nýtt?
Eða í það minnsta verið sammála um að vera ósammála og hætta að rífast yfir hver
er mestur og bestur?
Kannski er þetta allt svo bara öfund í mér, þar sem ég er of
mikil meðal-Jóna til að vinna nokkurntíman til hetjuverðlauna, en ég hef líka
ofboðslega lítið fyrir því að vera meðal-Jóna, á meðan það er fullt af fólki
sem hefur mikið fyrir því, og allt það fólk eru menn ársins að mínu mati, fólk
sem gefst ekki upp og heldur áfram no matter what!
Megi nýja árið færa ykkur öllum gleði og kærleika, ást og
frið!
Till next...adios
